رحلت آیت اللَّه سید حیدر حلّی(1304 ق)
ابوالحسن سیدحیدر بن سلیمان بن داود حلی حسینی، نه تنها نخستین شاعر عصر خود، بلکه امام شعرای عراق به شمار میرود. فصاحت بیان و قوت ایمان داشت و به جهت کثرت اشعاری که در مناقب و مراثی اهل بیت(ع) سروده است به شاعر اهل بیت شهرت دارد. الدُّرُّ الیَتیم و العَقدُ المُفَصَّل از آثار اوست. وی در پنجاه و هشت سالگی وفات یافت.
درگذشت عالم بزگوار آیتاللَّه میرزا عبدالرحیم نهاوندی(1304 ق)
آیتاللَّه میرزا عبدالرحیم نهاوندی از علمای امامیه و از شاگردان صاحب جواهر و شیخ مرتضی انصاری و در فقه، اصول، شعر و ادبیات و فنون آن بسیار ماهر بود. ایشان در نجف به تدریس اشتغال داشت و در ادامه به اصرار برخی از بزرگان، در تهران اقامت گزید و در مدرسهی مروی درس گفت. کتاب حاشیهی رسایل شیخ انصاری توسط این عالم ربانی به رشتهی تحریر درآمده است. ایشان در حرم مطهر حضرت معصومه(س) مدفون میباشد.
شهادت "نجیب الدین سمرقندی" دانشمند خراسانی(610 ق)
ابوحامد نجیب الدین علی بن عمر سمرقندی، پزشک و داروشناس مسلمان، در طبّ بسیار حاذق بود و تحقیقات جامعی در زمینهی داروها انجام داد. همچنین کتب و رسالات متعددی دربارهی داروهای مختلف به رشتهی تحریر درآورد. یکی از مهمترین تالیفات این پزشک برجسته، الاسبابُ و العَلامات نام دارد که در باب علتها و علائم بیماریهاست. از دیگر آثار ارزندهی سمرقندی میتوان به کتاب الالباب در علم طبّ اشاره کرد. این طبیب خراسانی سرانجام در حملهی مغولها به هرات، کشته شد.
درگذشت شیخ "ابوالبقاء" معروف به "عُکَبَّری" پزشک معروف مسلمان(616ق)
ابوالبقاء، عبداللَّه بن حسین بن عبداللَّه عُکَبَّری بغدادی، عالم در ادبیات، فقه و تفسیر و اصول بود. وی علوم عربی را نزد ابن خشاب و یحیى بن نجاح و حدیث را نزد ابویَعلی فراء آموخت. وی در کودکی به علت بیماری آبله نابینا گشت. گوینده کتب را بر او میخواندند و او مطالب را در ذهنِ خویش فراهم میآورد و سپس به کاتب، املا میکرد. ابوالبقاء دارای حافظهای نیرومند بود و کتابهای متعددی به همین روش نگاشت. شرح مُفَصَّل زمخشری، اعراب القرآن موسوم به تفسیر التبیان، اعراب الحدیث و... از جمله آثار اوست. وی در بغداد مدفون گشت.
رحلت فقیه و محقق بزرگ آیت اللَّه "ملاحبیب اللَّه کاشانی" (1300 ش)
میرزا حبیباللَّه شریف کاشانی در حدود سال 1225ش (1262ق) در کاشان به دنیا آمد. در کودکی پدر را از دست داد و زیر نظر آیتاللَّه سیدحسین کاشانی به تحصیل علوم حوزوی همت گماشت. در پرتو این تلاش پیگیر، در 16سالگی گواهی نقل روایت و در 18سالگی گواهی اجتهاد دریافت نمود. میرزا حبیباللَّه در سالهای بعد به تهران رفت و در محضر درس شیخ محمد اصفهانی، ملاهادی مدرس تهرانی، ملاعبدالهادی تهرانی و حاج میرزا ابوالقاسم تهرانی کلانتر استفاده وافر برد. در 19سالگی جهت حضور در درس شیخ مرتضی انصاری راهی عراق شد، اما ورود او به کربلا با رحلت آن استاد یگانه همزمان گردید. پس از چند سال توقف در عتبات، به کاشان بازگشت و به تالیف، تدوین و تکمیل تحقیقات خود پرداخت. او از اغلب استادان خویش صاحب اجازه بود و در علوم روز تبحر داشت. میرزای کاشانی در کنار مرجعیت، به ارشاد و هدایت مردم مشغول بود. از ویژگیهای برجسته میرزای کاشانی، تنوع تالیفات و فزونی آنهاست. آثار وی را تا سیصد جلد کتاب و رساله نوشتهاند، که حدود 200جلدِ آنها شناخته شدهاست. مُنْتَقِدُ المَنافِع فی شرحِ المُختَصَر النّافع به عنوان دایرةُالمعارف فقه شیعه، منظومةٌ فیالفقه و دهها اثر دیگر از اوست. وی سرانجام در 2 اسفند 1300ش (23 جمادیالثانی 1340ق) در 78 سالگی رحلت نمود و در کاشان به خاک سپرده شد.
