ائمّه ى ما ـ علیهم السّلام ـ با این بیان خیلى به اهل ایمان و شیعیان عنایت کرده‌اند تا خود را بشناسند. علامت گذارى براى آن‌ها است، یعنى اگر براى فرج دعا مى کنید، علامت آن است که هنوز ایمانتان پا برجاست. دستورهاى عجیب و غریب دیگر هم داده‌اند، زیرا در آخرالزمان گرفتارى اهل ایمان خیلى سخت مى شود به حدّى که در روایت آمده است:

 «بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا.» (2) بعد از آنکه زمین از جور و ستم پر مى شود. 

 و شاید در روایت وارد شده باشد که:

 «یُنْکِرُهُ أکْثَرُ مَنْ قالَ بإِمامَتِهِ!» «لاِءَنَّهُ یَقُوُم بَعْدَ... ارْتِدادِ أَکْثَرِ الْقائِلِینَ بِإِمامَتِهِ.»؛ (زیرا او بعد از... بازگشت بیشتر معتقدان به امامتش قیام مى کند.) (3)

بیشتر کسانى که اعتقاد به امامت آن حضرت دارند، او را انکار مى کنند. یعنى بیشتر مردم از اعتقاد وایمان به امامت بر مى گردند. هم چنین فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعاى فرج را که دعاى تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا أللّهُ، یَا رَحْمانُ، یَا رَحیمُ، یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دینِکَ.» (4) اى خدا، اى رحمت گس‌تر، اى مهربان، اى زیر و رو کننده ى دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان. یعنى آن مرتبه اى از ایمان را که به من منّت نهادى، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به‌‌ همان باقى باشد، چون این معنا تثبیت در دین نیست. این توسّلات، عزادارى‌ها، سوگوارى‌ها و زیارت قبور اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ علامت آن است که اهل ایمان به آن‌ها اتّصال و الصاق دارند و هنوز از آن‌ها منحرف نشده‌اند؛ لذا کفّار و دست نشانده هاى آن‌ها دستور داشتند که بین مسلمانان و قرآن ـ تا چه برسد به مساجد و تکایا و مجالس عزا و روضه خوانى ـ جدایى بیندازند، زیرا همه ى این‌ها ضدّ خواسته هاى سلاطین جور بود، لذا فرمان هدم قبور یا تعطیلى مجالس روضه خوانى را دادند. روز هشتم ماه شوّال که روز هدم قبور ائمه ى بقیع ـ علیهم السّلام ـ است قاعدتا روز تعطیلى حوزه ى علمیه نجف بود، ولى ما کم کم عادت کردیم و براى ما عادى شد.!