درگذشت نویسنده متعهد "جلال آل احمد" (1348ش)
جلال آل احمد 11 آذر در سال 1302 در تهران متولد شد. وی در سال 1322 رسماً عضو حزب توده شد و در کنار فعالیت‏های سیاسی، در رشته ادبیات فارسی، موفق به اخذ دانشنامه لیسانس گردید. در سال 1326 به استخدام وزارت فرهنگ درآمد. جلال، نویسندگی را از 16 سالگی آغاز کرده بود و پس از این که جذب حزب توده شد با آثار "کسروی" آشنا گردید. در مبارزه حزبی آل احمد جز شکست و سرخوردگی چیزی وجود ندارد، اما نهضتی که عمیق‏ترین تأثیر را بر روحیه او گذارد قیام 15 خرداد 1342 می‏باشد. جلال آل‏احمد در این هنگام به این حقیقت رسید که هر چه مکتب غیرخودی هست، جز فریب و استثمار و استعمار، چیزی ندارند. وی به این نتیجه رسید که تنها امید رهایی بسیج توده‏ها در دست روحانیت آگاه است نه روشنفکران غرب و شرق‏زده. بعد از این که جلال نسبت به روحانیت و به ویژه امام خمینی)ره( اظهار علاقه نمود، ساواک او را مورد تهدید قرار داد و سعی کرد که جلال را از روحانیت جدا کند. در سال 1347، جلال تهدید به مرگ شد. ساواک می‏خواست که وی را بدون سر و صدا از میان بردارد. سرانجام در یک صحنه ساختگی و مشکوک در این روز، بدون هیچ گونه سابقه بیماری در 46 سالگی دارفانی را وداع گفت. پیکر جلال آل احمد در مسجد فیروزآبادی در ری به خاک سپرده شد.                                 
درگذشت استاد "علی نقی وزیری" موسیقی‏دان و پایه ‏گذار موسیقی جدید ایران (1358 ش)
علی نقی وزیری در سال 1266 به دنیا آمد و از چهارده سالگی با موسیقی آشنا شد. وی در 31 سالگی به مدت 5 سال در پاریس و برلین به تحصیل و تجربه در علوم متعارف موسیقی غرب پرداخت. وزیری در 1302 که به ایران بازگشت، مدرسه عالی موسیقی را تأسیس کرد و به چاپ کتاب‏های متعدد و کنسرت‏ها و ضبط صفحات گرامافون اقدام نمود. وزیری از سال 1314 که حاضر نشد ارکستر مدرسه را برای نوازندگی در یک میهمانی درباری شرکت دهد، از کار برکنار شد و به خانه‏نشینی روی آورد. با استفاده از این فرصت، به تحقیق در زمینه موسیقی پرداخت و هیئت علمی دانشگاه تهران پس از مدتی وی را به عنوان استاد کرسی هنر و زیباشناسی به تدریس در دانشگاه مأمور کرد. وزیری پس از شهریور 1320 به ریاست اداره موسیقی کشور و مجله موسیقی و اداره رادیو مشغول شد، اما چون با کارشکنی‏ها مواجه گردید به دانشگاه برگشت و تا پایان زندگی به تدریس پرداخت. او اولین پایه‏گذار و پدر موسیقی جدید ایران پس از انقلاب مشروطه است و باید او را پایه‏گذار موسیقی جدید ایران دانست. وزیری در ساختن و پرداختن نخستین سرود ملی جمهوری اسلامی ایران نیز فعالیت کرد و قطعاتی مانند ای وطن، خاک ایران و نیز مارشِ ظَفَر را ساخت. استاد وزیری همچنین اولین کتاب در رشته موسیقی ایرانی به شیوه علمی را با نام "شیوه‏نامه" تار نگاشته است. استاد علی نقی وزیری سرانجام در 92 سالگی در گذشت.
پایان عملیات کوچک قادر در اشنویه توسط ارتش (1364 ش)
عملیات قادر با رمز یا صاحب الزمان (عج) در محور سیدکان - چومان مصطفی به صورت گسترده در تاریخ 24/4/1364 به فرماندهی ارتش انجام شد. این عملیات در تاریخ18/6/1364 خاتمه یافت.
درگذشت فقیه جلیل آیت ‏اللَّه "مهدی مدرس یزدی" (1371 ش)
آیت‏اللَّه مهدی مدرس یزدی در سال 1287 ش (1326 ق) در یزد به دنیا آمد و پس از گذراندن دروس مقدماتی، در سیزده سالگی وارد حوزه علمیه قم شد. سپس راهی نجف گردید و از محضر درس عالمان نامداری همچون سید ابوالحسن اصفهانی و آقاضیاء الدین عراقی به مدارج والای علمی رسید. وی همچنین از آیات عظام شیخ عبدالکریم حائری یزدی، سید حسین بروجردی، سید محمدتقی خوانساری، سید ابوالحسن اصفهانی و آقا ضیاء الدین عراقی گواهی اجتهاد دریافت کرد و مورد وثوق آنان قرار گرفت. این فقیه جلیل پس از مدتی به اصرار جمعی از مؤمنین تهران به این شهر عزیمت نمود و به مدت بیش از پنجاه سال در محله امامزاده یحیی، به تدریس خارج فقه و اصول، ارشاد مردم و تألیف کتب پرداخت. همچنین حواشی بر کتب عروةُالوثقی، رسایل و مکاسب و نیز دیوان اشعار از جمله آثار اوست. آیت‏اللَّه مهدی مدرس یزدی سرانجام در 18 شهریور 1371 برابر با 11 ربیع الاول 1413 ق در 83 سالگی به جوار رحمت حق تعالی شتافت.
آغاز فعالیت خبرگزاری زنان جمهوری اسلامی (1380 ش)
در روز 18 شهریور 1380، مصادف با میلاد با سعادت حضرت زهرا(س) خبرگزاری زنان جمهوری اسلامی فعالیت خود را آغاز کرد. مهم‏ترین هدف از راه این خبرگزاری، توجه همه جانبه به موضوعات مربوط به زنان است تا مشکلات و مسائل آنان را به صورت گسترده منعکس کند. نکته دیگر، بُعد بین‏المللی آن است، چرا که اخبار و گزارش‏هایی که از زنان ایرانی در خارج از کشور منعکس می‏شود، وضعیت زنان را به شکل واقعی بیان نمی‏کند. به این ترتیب، اطلاع رسانی درست می‏تواند زن را در بهترین جایگاه انسانی و اجتماعی خود قرار دهد. حوزه‏های فعّالیت این خبرگزاری در زمینه‏های علمی، فرهنگی، اجتماعی، هنری، ورزشی، سیاسی و ادبی است.

رویدادهای مهم این روز در تقویم هجری ( 21 شوال 1433 )

وفات "ابن حبّان" فقیه، مورخ و محدث(354 ق)
ابن حَبّان مورخ و محدث مشهور قرن چهارم هجری،مقدمات علوم را از اساتید معروف عصرخود آموخت و سپس به نیشابور که در آن زمان، یکی از مراکز مهم کسب علم ودانش بود، رفت و به ادامه‏ی تحصیل پرداخت. ابن حبّان از صاحب نظران در علم حدیث به شمار می‏رفت و در این زمینه، آراء و نظرات ویژه‏ای داشت. وی چندین بار به مقام قضاوت در شهرهای مختلف منصوب شد. ابن حبان کتابخانه‏ی شخصی خود رابرای استفاده و نسخه برداری دیگر دانشمندان وقف کرد، اما بیشتر کتب او از بین رفته است. از آثار باقی مانده‏ی ابن حبان می‏توان به الثقات و روضة العقلاء اشاره کرد.
فتح آندلس به دست مسلمانان(92 ق)
اندلس سرزمینی است در جنوب غربی اروپا که شامل کشورهای اسپانیا، پرتغال و منطقه‏ی اشغالی (انگلیس) جبل الطارق می‏باشد. اندلس از سوی سپاهیان اسلام به فرماندهی طارق بن زیاد در سال 92 قمری فتح گردید و قسمت اعظم مردم این منطقه تا سال 95 قمری با طیب خاطر، دین اسلام را پذیرفتند. حکومت اسلامی تا سال 422 قمری در این منطقه ادامه یافت ولیکن دراین تاریخ به خاطر بی‏کفایتی حاکمان مسلمان و دسیسه‏های مسیحیان و حکومت‏های استعماری اروپا، این کشور بزرگ به دست مسیحیان افتاد و میان 23 پادشاه اروپایى تقسیم و تجزیه گردید. مسلمانان این کشور از امیرالمسلمین مغرب (یوسف بن تاشفین مرابطی) یاری خواستند و در سال 749 قمری در نبردی معروف به "زلاقه"، مسیحیان متحمل شکست شده و این کشور به مغرب، ضمیمه گشت. اما پس از مدتی حکومت مرابطین نیز به ضعف و سستی گرایید و مجدداً اندلس در تصرف مسیحیان درآمد و تجزیه گردید.

رویدادهای مهم این روز در تقویم میلادی ( 8 سپتامبر 2012 )

تولد "جیوانی بوکاچیو" ادیب و نویسنده شهیر ایتالیایی (1313م) (ر.ک 22 دسامبر)
جووانی بوکاچیو (به ایتالیایی: Giovanni Boccaccio) (زاده 16 ژوئن 1313 - درگذشته 21 دسامبر 1373) یکی از چهره‌های برجسته تاریخ ادبیات ایتالیاست. او را در کنار دانته یکی از اصلاحگران زبان ایتالیایی می‌دانند . بوکاچیو همچنین از مقامات دولتی فلورانس بود و فضای بسیاری از داستان‌هایش در این شهر می‌گذرد. شهرت بوکاچیو نشأت گرفته از مجموعه قصه‌هایی است که او در کتاب بسیار معروف خود دکامرون گردهم آورده‌است. بوکاچیو بنا به گفته خودش قصه نویسی را از هفت سالگی اغاز کرد و در طول عمرخود شیفته مسافرت و تفحص در آداب و رسوم و روحیات مردم بود.
واگذاری سرزمین کانادا به انگلیس توسط فرانسه (1763م)
نخستین ساکنان کانادا، اسکیموها و اقوامی بودند که ازشرق آسیا و از طریق تنگه برینگ به این سرزمین وارد شدند. در بین سده‏های هفدهم تا نوزدهم میلادی، انگلیسی‏ها و فرانسوی‏ها، سرزمین کانادا را مستعمره خود ساختند و نواحی مختلف آن، چندین بار میان آنان دست به دست گشت. در نهایت در جریان کنفرانس صلح پاریس در سال 1763م، جنگ‏های دنباله‏دار و طولانی میان انگلیس و فرانسه پایان یافت و سرزمین کانادا به طور رسمی تحت حمایت انگلیس قرار گرفت. اما کشمکش میان کانادایى‏های فرانسوی‏الاصل و انگلیسی‏های ساکن کانادا مدت‏ها ادامه داشت. با وجود اعلام استقلال کانادا در سال 1867م، این کشور از نظر نظامی سیاسی، تابع انگلیس است و دارای حکومت فرمانداری کل می‏باشد که فرماندار آن، نماینده ملکه انگلیس در کانادا به شمار می‏رود. به بیانی دیگر، کانادا از کشورهای وابسته به انگلستان است و ملکه انگلیس، رئیس کشور به شمار می‏آید. با وجود این، ریاست ملکه انگلیس بر کشور کانادا، مانند مقام و موقعیت او در خود انگلستان جنبه تشریفاتی دارد و دولت کانادا که منتخب پارلمان این کشور است از قدرت و اختیارات کامل در اداره امور کشور، اعم از سیاست داخلی یا خارجی برخوردار است. (ر.ک: 1 ژوئیه)
محاصره شهرِ لنینگرادِ شوروی توسط ارتش‏آلمان درجریان جنگ‏جهانی‏دوم (1941م)
شهر لنینگراد که تا قبل از انقلاب کمونیستی، سن پِتِرزبورگ و پتروگراد خوانده می‏شد، در شمالِ غربی شوروی سابق قرار دارد و از سال 1712م تا زمان فروپاشی نظام تزاری و تشکیل اتحاد جماهیر شوروی، پایتخت آن کشور بود. با حمله نیروهای آلمانی به شوروی در جریان جنگ جهانی دوم، در ابتدای امر پیروزی‏های بزرگی نصیب نیروهای آلمان نازی گردید و با تصرف شهر شلوسْلبِرْگْ در شرق لنینگراد، این شهر در 8 سپتامبر 1941م به طور کامل به محاصره در آمد. محاصره شهر لنینگراد که سه ماه پس از حمله به خاک شوروی صورت گرفت، علی‏رغم پیش‏بینی هیتلر و فرماندهانش، به سقوط آن منجر نگردید و مردم این شهر تا پایان شکست حلقه محاصره در ژانویه 1942 به مقاومت ادامه دادند. در مدت محاصره نظامی لنینگراد، مردم از کم‏ترین امکانات برخوردار بودند و تنها مقداری آذوقه، از راه ایران به وسیله هواپیما به آن‏ها می‏رسید. به همین دلیل نزدیک به یک میلیون غیر نظامی در جریان محاصره این شهر کشته شدند. سرانجام در پی ضربات ارتش شوروی به نیروهای آلمان و نیز سرمای شدید هوا در شوروی، ارتش آلمان مجبور به عقب‏نشینی از اطراف لنینگراد شد.
امضای معاهده صلح کشورهای جهان با ژاپن در کنفرانس سانفرانسیسکو (1951م)
با پایان یافتن جنگ جهانی دوم و تسلیم ژاپن به متفقین، این کشور به اشغال قوای امریکا درآمد. این وضعیت در سال‏های بعد نیز ادامه داشت تا این که کنفرانس چهار روزه‏ای در سانفرانسیسکوی امریکا با حضور 49 کشور برگزار گردید و در جریان این کنفرانس، پیمان صلح با ژاپن در هشتم سپتامبر 1951م به امضا رسید. بر اساس این قرارداد، ژاپن تمام متعلقات و متصرفات ماوراء بحار خود را از دست داد اما در عین حال از پرداخت غرامت معاف شد. هم‏چنین به موجب این پیمان، ژاپن درسال 1952م، حاکمیت دوباره خود را به دست آورد، هرچند برخی از نواحی کشور در اشغال نیروهای نظامی امریکا باقی ماند. در کنار پیمان سانفرانسیسکو، ژاپن و امریکا در همین روز در مورد یک پیمان امنیتی به توافق رسیدند که بر اساس آن ایالات متحده اجازه می‏یافت تا برای مدتِ نامحدودی، سربازانِ خود را در خاک ژاپن مستقر سازد. این مسئله به ویژه در دو دهه پایانی قرن بیستم اعتراضات گسترده مردم ژاپن را در پی داشته است.
امضای پیمان دفاع مشترک آسیای جنوب شرقی "موسوم به سیتو" (1954م)
سازمان پیمان آسیای جنوب شرقی موسوم به سیتو، سازمانی است که به موجب پیمان دفاعی جمعی آسیای جنوب شرقی به وجود آمد. این پیمان در هشتم سپتامبر سال 1954م توسط نمایندگان استرالیا، امریکا، فرانسه، انگلستان، زلاند نو، پاکستان، فیلیپین و تایلند به امضا رسید و مقر آن در بانکوک پایتخت تایلند قرار داشت. هرچند پیمان سیتو، همانند پیمان سنتو در خاورمیانه، ظاهری دفاعی و نظامی داشت اما در واقع در راستای جلوگیری از گسترش نفوذ کمونیسم در آسیای جنوب شرقی منعقد گردید. براساس پیمان سیتو، هشت دولت امضا کننده، موافقت کرده بودند که در موارد تجاوز خارجی یا خرابکاری داخلی، دست به اقدام جمعی بزنند. این اعضا هم‏چنین موافقت کردند که همکاری اقتصادی نیز داشته باشند، هرچند تکیه اصلی بر روی مقررات نظامی و ضد کمونیستی پیمان بود تا جنبه اقتصادی آن. پیمان سیتو در طول عمر خود از کارآیى لازم برخوردار نبود و مشکلات موجود در آن، اعضا را به خروج از پیمان واداشت به طوری که در سال 1965م، پاکستان به دلیل عدم حمایت اعضای سیتو از این کشور در مقابل هند، از این پیمان خارج شد. هم‏چنین پس از سرنگونی رژیم دست نشانده ویتنام جنوبی در سال 1975، این سازمان عملاً کارآیی خود را از دست داد و در نهایت در 30 ژوئن 1977م منحل گردید.
مرگ "مائو تسه تونگ" رهبر پیشین چین و پایه‏ گذار چین کمونیست (1976م)
مائوتسه تونگ، رهبر پیشین چین و پایه‏گذار چین کمونیست در 26 دسامبر 1893م در ایالت هونان چین به دنیا آمد. وی که از کودکی، ظلم حاکمان را می‏دید، با عادت دادن خود به سختی‏ها، خویشتن را برای مبارزه‏ای همگانی آماده می‏ساخت. مائو در سال 1921م با الهام از حزب کمونیستی در شوروی، حزب کمونیست چین را با 12 عضو که خود ریاست آن را بر عهده داشت، تشکیل داد. او از سال 1925م تمام وقت خود را صرف نهضت دهقانی نمود و توانست در سراسر چین به شهرت برسد. مائو در سال 1928م هسته‏های اولیه ارتش سرخ چین را بنیان نهاد و به مقابله با دولت مرکزی پرداخت. از این پس چندین پیکار بزرگ بین قوای دولتی و یاران مائو روی داد که در جریان این درگیری‏ها ضربات سختی بر ارتش سرخ چین وارد آمد. مائو در 16 اکتبر 1934م، برای اجتناب از رویارویى با ارتش مجهز حکومت، راهپیمایى طولانی 12 هزار کیلومتری خود را آغاز کرد. در این راهپیمایى که 368 روز به طول انجامید، از یک‏صد هزار نفری که به همراه مائو به راه افتادند، فقط بیست هزار نفر زنده ماندند. با این حال افراد دیگری که در مسیر به آن‏ها می‏پیوستند، جای خالی تلف شدگان را پر می‏کردند. در این راهپیمایى شگفت‏آور، مائو و همراهان او، از 12 ایالت، 18 رشته کوه و 24 رودخانه عظیم عبور کردند. مائو و یارانش سرانجام در اکتبر 1935م، با استقرار در شهرکی با نام ین‏نان دست به کار تدوین قانون اساسی، تجدید سازمان ارتش سرخ و انتشار نشریه شدند. هرچند تا این زمان، نیروهای کمونیست طرفدار مائو و سپاهیان حکومت مرکزی به رهبری چیان کایْچِک درگیری‏های متعددی با هم داشتند، اما پس از حمله ژاپن به چین، نیروهای دولت و ارتش سرخ به مقابله با ژاپن پرداخته و این اتحاد به صورت نیم بند به مدت سیزده سال تا سال 1949م ادامه یافت. در این سال با حمله ارتش سرخ به قوای حکومتی، رژیم پادشاهی در این کشور سرنگون شد و در اکتبر 1949م جمهوری خلق چین برپا گردید. از این پس مائو سریعاً دیکتاتوری کمونیستی خود را در چین برقرار ساخت و با اولویت دادن به کشاورزی و صنعتی، اساس پیشرفت چین را فراهم آورد. مائو در سال 1962 به مبارزه شدیدی برای ایجاد آموزش و پرورش سوسیالیست دست زد که به مخالفت توده مردم و اعضای حزب کمونیست مواجه شد. وی برنامه‏اش را با هدف به تعبیر خودش، راندن پویندگان ناپشیمان سیستم سرمایه‏داری، آغاز نمود. برنامه‏ای که به انقلاب فرهنگی منجر شد. مائو در سال 1965م یک موج فرهنگی با عنوان انقلاب فرهنگی در سراسر چین به راه انداخت و با سرکوب مخالفان خود و انجام برخی اصلاحات، قدرت بلامنازع چین را در دست گرفت. در بعد اقتصادی، مائو رهبری گروهی را برعهده داشت که به ترتیب، ایدئولوژی، مبارزه طبقاتی و کشاورزی اشتراکی رادر اولویت قرار داده بودند. در دوران مائو به رغم فراز و نشیب‏های فراوانی که در روند توسعه اقتصادی چین وجود داشت، تداوم انقلاب و مبارزه عقیدتی اولویت بیشتری نسبت به کسب ثروت و رشد اقتصاد داشت. در عرصه بین‏الملل نیز هرچند رابطه امریکا و چین کمونیست در دو دهه آغازین حکومت کمونیست‏ها بر چین تیره بود، اما این رابطه در اوایل دهه 1970م رو به بهبودی رفت و در طی سال‏های بعد، روابط سیاسی چین و اکثر کشورهای جهان از جمله امریکا توسعه یافت. مائو طی بیست و هفت سال حکومت خود، تنها دوبار مسافرت کرد و هر دو بار هم به مسکو رفت. مائو تسه تونگ سرانجام در هشتم سپتامبر 1976م در سن 83 سالگی جان سپرد.