امام صادق علیه السلام مى‏ فرماید : امام حسن علیه السلام عابدترین، زاهدترین و برترین مردم زمان خویش بود، هرگاه حج‏ به جا مى‏ آورد پیاده و گاهى پا برهنه بود، همیشه این گونه بود که اگر یادى از مرگ و قبر و قیامت مى‏ کرد گریه مى ‏کرد. وقتى یادى از گذشتن از صراط مى‏ کرد، گریه مى‏ کرد، وقتى یادى از عرضه شدن در پیشگاه الهى [براى حساب و کتاب] مى‏ کرد، صداى حضرت بلند مى‏ شد، تا آنجا که غش مى‏ کرد  و هر گاه براى نماز مى‏ ایستاد، بند بند وجود او در مقابل خدایش مى‏ لرزید و هر وقت از بهشت و جهنم یاد مى‏ کرد، مانند مار گزیده مى‏ پیچید، و از خداوند بهشت را درخواست مى‏ کرد.